Η Mαρία Σφυρόερα διαπραγματεύεται τους τρόπους με τους οποίους τα λάθη που κάνουν οι μαθητές και οι μαθήτριες μπορούν να γίνουν εργαλεία διδασκαλίας και μάθησης, αντί να αποτελούν μόνο αξιολογικές κρίσεις σε σχέση με τις ικανότητες των μαθητών να ανταποκριθούν στη σχολική νόρμα. Το κείμενο μάχεται την αντίληψη της ομοιογένειας μιας σχολικής τάξης, μιας ανθρώπινης ομάδας. Τα λάθη μας είναι ο προσωπικός μας δρόμος, η προσωπική μας πορεία για να αντιληφθούμε και να οργανώσουμε τις γνώσεις για τον κόσμο γύρω μας. Το να διδάσκω άραγε σήμερα μπορεί να είναι εφικτό χωρίς να δημιουργώ ένα χώρο επιτρεπτικότητας και διαπραγμάτευσης;
